Άσε με Άννα να διδάξω!!!

Αν και η "γλώσσα" του τραγουδιού δε με εκφράζει σε όλα τα σημεία...ωστόσο δίνω σημασία στο νόημα και στην ουσία του.

"Το χρονικό μίας αναπληρώτριας"

   Αυτή η αναμονή ήταν πολύ διαφορετική… Μέσα σε ένα πολύ άσχημο κλίμα, η αγωνία ολοένα και μεγάλωνε! Ειδήσεις, εφημερίδες, blogs κάθε μέρα είχαν ως ένα από τα πρώτα τους θέματα «τα χάλια της εκπαίδευσης». Από τη μία η έναρξη της νέας σχολικής χρονιά χωρίς βιβλία, από την άλλη η έναρξη της σχολικής χρονιάς χωρίς εκπαιδευτικούς… Καλοκαιριάτικα πνιγόμουν στις σκέψεις…

   Σεπτέμβριος… Ο υπολογιστής μου άνοιγε αποκλειστικά και μόνο για να παρακολουθώ προφίλ, blogs, site που αφορούσαν την εκπαίδευση!!!Σκεφτόμουν τη χρονιά που θα ακολουθούσε… Τα διάβαζα όλα… Ανέκδοτα τύπου «- Βγάλτε ένα άγραφο CD... Έχουμε πρόχειρο διαγώνισμα!» και «Λέει η μητέρα ενός παιδιού στην Ουγκάντα στο γιο της –Γιατί δεν τρως το φαγητό σου; Τα παιδάκια στην Ελλάδα ούτε βιβλία δεν έχουν». Οι δηλώσεις της Υπουργού με ύφος θριάμβου με άφηναν άφωνη. Εκείνο όμως που παρακολουθούσα από απόσταση ,στην αρχή, ήταν τα σχόλια που συνάδελφοι παρέθεταν γνώμες σχετικά με το πότε θα γίνει η α΄φάση αναπληρωτών!!!Και τι δεν ειπώθηκε!!!

«Η α’ φάση μετά τις 20 γιατί θα αργήσουν να γίνουν οι αποσπάσεις»

«Η α΄ φάση μετά τις 15 γιατί η Τρόικα μας ελέγχει μέχρι τότε»

«Η α’ φάση είχαν πει ότι θα γινόταν χθες»

Κάπου άρχιζε να γίνεται εφιάλτης. Φυσικά οι συνάδελφοι από την αγωνία τους, οποιαδήποτε πληροφορία δέχονταν έσπευδαν να την μοιραστούν. Τόσο πολύ πληροφορούμαστε από το Υπουργείο μας… και όλα αυτά μία εβδομάδα πριν γίνει ο αγιασμός…

   Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011, οι φήμες πλέον έδινα μεγάλη αίσθηση σιγουριάς ότι θα υπήρχε ανακοίνωση για την α’ φάση αναπληρωτών. Οχτώ και μισή… κλήση!!!Ο Βασίλης!!!! «Βγήκαν!!!!!!!!», μου λέει!!! «Σιγά σιγά…του λέω. Ήμουν μέσα!!!Δόξα Το Θεό!!!Η μαμά μου άρχισε να παίρνει τηλέφωνα σε γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες «Το πήραν το κορίτσι μας!!!». Όσο η μαμά μου μοιραζόταν τη χαρά της απαντούσα βιαστικά σε κλήσεις συναδέλφων και φίλων για να πω τα νέα μου και να δεχτώ τα συγχαρητήριά τους. Παράλληλα έφτιαχνα τα πράγματά μου!!!Είχα μόλις 12 ώρες για να τρέξω από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα με τις βαλιτσάρες μου για να κάνω ανάληψη υπηρεσίας!!! Άυπνη και ταλαιπωρημένη από το να γεμίζω βαλίτσες και να ψάχνω τρόπο για να φτάσω έγκαιρα στην Αθήνα, κατέληξα να ταξιδεύω με το τρένο των 5:13. Στις 10:25 έφτασα ,κυριολεκτικά χάλια, σε μια μεγαλούπολη χωρίς ταξί. Υποχρεώνοντας κόσμο να με εξυπηρετήσει φτάνω στο γραφείο της Πρωτοβάθμιας στην οποία ανήκω πλέον… Σε ένα μικρό χώρο συνωστισμένοι καμιά διακοσαριά συνάδελφοι, ο ένας πάνω στον άλλον, πολλοί ξενυχτισμένοι, να μην ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, να μην βρίσκουν κανέναν που να τους πει ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθήσουν και  οι υπάλληλοι του γραφείου να είναι αγενείς και ανίδεοι! Αξίζει να αναφέρω τι εννοώ με το «αγενείς». Σε ερώτησή μου ,σε υπάλληλο του γραφείου, σχετικά με χαρτιά τα οποία ζητούνται για πρώτη φορά φέτος πήρα την καταπληκτική απάντηση «Γιατί δεν ρωτάτε τους συναδέλφους σας;» Όμως αξίζει να αναφέρω τι εννοώ με το «ανίδεοι». Σε ερώτησή μου σχετικά με την χρονική ισχύ του πιστοποιητικού υγείας πήρα μία απάντηση «Δεν ξέρω» και μια δεύτερη «Νομίζω έξι μήνες, ρωτήστε τον κύριο με τη γαλάζια μπλούζα». Γύρισα στο σπίτι που δεν ξενοίκιασα το καλοκαίρι, για μην κάνω πέμπτη μετακόμιση μέσα σε δύο χρόνια, με τόση κούραση και τόσο άσχημη ψυχολογία…

   Επειδή την πρώτη μέρα δεν είχαν βγει όλα τα κενά… ξαναπήγα και την επόμενη μιας και το γραφείο ήταν καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα μακριά και ούτε χρόνο θα σπαταλούσα και ούτε βενζίνη!!!!

Περιμένοντας μια ατελείωτη ουρά με δύο και μόνο υπαλλήλους να εξυπηρετούν, κατέθεσα την αίτησή μου δύο ώρες αργότερα. Επίσης συμπλήρωσα και όλα μου τα δικαιολογητικά! Μας ξαναζήτησαν αντίγραφο πτυχίου, αντίγραφο ημερομηνίας κτήσης πτυχίου, ταυτότητα, αμκα, Α.Μ. ΙΚΑ και ένα σωρό χαρτιά που απορώ πόσες φορές πρέπει να τα καταθέσουμε!!!Ειδικά σε ένα γραφείο που ανήκε κάποιος και στο παρελθόν. Ευτυχώς ακολούθησε Σαββατοκύριακο… δηλαδή ύπνος! Πάλι καλά που κράτησα το σπίτι! Πλήρωνα ενοίκια και το καλοκαίρι για ένα σπίτι ακατοίκητο… Να όμως που χρειάστηκε! Αλλιώς θα έπρεπε ή να γυρίσω Θεσσαλονίκη ή να περάσω βραδιές σε ξενοδοχεία ξοδεύοντας και άλλα ή στην καλύτερη να χτυπούσα πόρτες των λιγοστών συγγενών επιβαρύνοντάς τους.

   Εδώ και μια εβδομάδα ξυπνάω και πηγαίνω στο καινούριο μου σχολείο… Αγωνία, ταλαιπωρία, κούραση, έξοδα… μέχρι να συναντήσω «καινούρια χαμόγελα»… Τότε όλα αυτά εξαφανίζονται με έναν μαγικό τρόπο… Καλή και δημιουργική σχολική χρονιά σε όλους!!!!!!!!!Όσοι φέτος θα δουλέψουμε θα χρειαστούμε και κουράγιο!!!Όμως θα δουλέψουμε και αξίζει να νιώθουμε  τυχεροί και μεγάλη ευγνωμοσύνη  για αυτό…                                

 

 

Καλοκαίρι νούμερο 3!

   ...και εκεί που διαβάζω Αγκάθα Κρίστι, τη "Σοφίτα με τις αράχνες" ( απολαυστικό πολύ) σταματάω και με πιάνει το γνωστό άγχος για τα τελευταία δύο καλοκαίρια...Ο Ρότζερ και η Κλέμενσυ μετακομίζουν...ίσως υποσυνείδητα σκέφτομαι τη δική μου τρίτη πιθανή μετακόμιση όταν τελευταία στιγμή ή πολύ πιθανόν και μετά το πέρας αυτής, μάθω που θα περάσω τους υπόλοιπους 9 μήνες της ζωής μου...!!!!

  ...Το ζεύγος Λεωνίδη βέβαια επιλέγει το μέρος όπου θα πάει σύμφωνα με τη θέλησή του...Δε λέω και εγώ φέτος επέλεξα...21 περιοχές παρακαλώ...Αλλά ότι και αν επιλέξω εγώ...το αγαπημένο Υπουργείο Παιδείας θα επιλέξει πότε και που και για πόσο και για πόσα...θα με στείλει!

    Θέλω αρχικά να ξεκαθαρίσω κάτι πολύ σημαντικό...Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που με το που τελείωσα την σχολή μου, βρήκα αμέσως δουλειά...και τι δουλειά!!!Τη δουλειά που λατρεύω και που σπούδασα!!!Θεωρώ τον εαυτό μου ακόμα πιο τυχερό όταν σε αυτήν την δύσκολη εποχή δουλεύω και μόνο...όταν μάλιστα σχεδόν όλοι οι φίλοι μου και γνωστοί μου, της ίδιας αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας,είτε δε δουλεύουν είτε δουλεύουν απίστευτες ώρες για πενταροδεκάρες!!!!Νομίζω πως ήμουν πολύ ξεκάθαρη για όσους σπεύσουν να πουν  την πολύ γνωστή μου φράση "Καλά,δε φτάνει που εσείς οι δάσκαλοι έχετε δουλειά και μάλιστα σιγά τη δύσκολη δουλειά (για αυτό το κομμάτι σίγουρα θα μιλήσω άλλη φορά), έχετε και απαιτήσεις και παράπονα;;;"

  ...Είναι τρομερή  απαίτηση να μη θες να μαθαίνεις σε ποιο μέρος της Ελλάδας θα περάσεις τους επόμενους μήνες της ζωής σου τρεις μέρες πριν; Είναι τρομερο παράπονο να μη θες να ξοδεύεις τα λεφτά σου σε ξενοδοχεία,αφού μέσα σε τρεις και πέντε μέρες δεν μπορείς να βρεις σπίτι; Μήπως είναι παράλογο να σε αγχώνει όταν για δύο και τρεις μήνες  μένεις απλήρωτος σε ξένη πόλη με τα έξοδα να τρέχουν (διπλά ενοίκια, επίπλωση σπιτιού, μετακόμιση, ηλεκτρικά είδη και άλλα πολλά);Ή μήπως είναι αδιανόητο να στεναχωριέσαι που πάλι θα αφήσεις αγαπημένα σου πρόσωπα, την πόλη/το χωριό σου, τις συνήθειές σου, την ασφάλεια που νιώθεις εκεί; Βέβαια ίσως να είναι πολύ χαζό να σκέφτεσαι ποιες συνθήκες θα επικρατούν εκεί όπου θα πας και να αγχώνεσαι!!!

  ....Τις δύο αυτές χρονιές υπήρξα πολύ τυχερή, δε λέω!!!Ωστόσο κάθε καλοκαίρι πιστεύω ότι θα ζω με τόσες σκέψεις...Που θα είμαι άραγε; Εμείς οι αναπληρωτές είμαστε τυχεροί που έχουμε την δουλειά μας!!!Αλλά δεν είμαστε μόνο δάσκαλοι, είμαστε και άνθρωποι!!!Ας μιλήσω για 'μένα!!!Έχω ανάγκη να είμαι κοντά σε αγαπημένα μου πρόσωπα, έχω ανάγκη να βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον στο οποίο να μπορώ να λειτουργώ!!!Όταν είμαι καλά, όταν όλοι είμαστε καλά, μπορούμε να είμαστε και πιο αποδοτικοί!!!Δεν μπορώ μέσα σε τρεις μέρες να βρω σπίτι, το μέρος όπου θα περνάω το περισσότερο  χρόνο μου!Ούτε μπορώ να αντεπεξέλθω οικονομικά όταν τους πρώτους μήνες είμαι απλήρωτη!Επίσης δεν μπορώ,ως νέα, να αναλάβω μια τάξη ενώ ήδη έχει αρχίσει το σχολικό έτος!Είναι τόσα πολλά που με αγχώνουν!!!Πολλές φορές σκέφτομαι..."Αν γκρινιάζω εγώ, που ούτε άντρα έχω ούτε παιδιά...τι πρέπει να κάνουν δηλαδή όσοι έχουν;"

...Δεν ήθελα να γκρινιάξω, ούτε να κάνω παράπονα και ούτε απαιτώ από κάποιον που είναι σε χειρότερη θέση από εμένα να με καταλάβει...Απλά ήθελα αυτό το τρίτο καλοκαίρι να μοιραστώ τις σκέψεις μου...Κάποιοι, ίσως να σταματήσανε από τις πρώτες σειρές να το διαβάζουν, κάποιοι μπορεί να αισθανθήκατε ότι σας εκφράζουν απόλυτα τα παραπάνω...Για να πω την αλήθεια μου αρκεί που αυτήν την φορά τις μοιράστηκα...Α!!!!Να μοιραστώ και κάτι ακόμα...Μου λείπει το σχολείο!!!

...γιατί αγαπάω "να μοιράζομαι "...

...15 Ιουνίου 2011...λήξη της δεύτερης σχολικής χρονιάς μου...ως δασκαλίτσα,όπως με αποκαλούν τα ΔΙΚΑ μου,αγαπημένα Μ Ο Υ πρόσωπα!!!Θλίψη...Μοιραστήκαμε τόσα...Θα μου λείψουν...Ως αναπληρώτρια δεν έχω σχεδόν καθόλου πιθανότητες να αναλάβω ξανά τα παιδάκια ΜΟΥ...Ίσως να μην τα ξαναδώ ποτέ!!!Αδιανόητο....Μοιραζόμασταν την καθημερινότητά μας...Είναι δυνατόν;;;;

...σκέψεις που με έκαναν να δακρύζω,όχι περίεργο για εμένα :-)) ...σκέψεις που με έκαναν να γεμίζω,καλύτερα να ξεχειλίζω, από συναισθήματα πολύ δυνατά, ξεχωριστά, αληθινά, ιδιαίτερα...συναισθήματα που με έκαναν να νιώθω ευλογημένη που τα ένιωσα...Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήθελα να τα μοιραστώ.Θα ήθελα να μοιραστώ πολύ ξεχωριστές στιγμές της ζωής μου!Να μοιραστώ καλές αλλά και κακές στιγμές, που με κάνουν να νιώθω τόσο ιδιαίτερη....

Ναι!!!!!Από εδώ και πέρα θα τις μοιράζομαι!!!!Αγαπάω να μοιράζομαι !!!Με αγάπη, σεβασμό, αξιοπρέπεια...για το υπέροχό μου επάγγελμα και τα υπέροχά μου παιδιά....

                                                                                     Για πάντα παιδί....